دستان پرتوان گجت برس به داد فضانوردان!
مهندس وب: نوآوران در سرتاسر جهان روی راهکار هایی کار می کنند تا به فضانوردان ماه کمک نماید تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این نوآوران شامل پژوهشگران مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) می شود که درحال توسعه مجموعه ای از اندام های رباتیک پوشیدنی برای مساعدت با فضانوردان بعد از زمین خوردن هستند.
به گزارش مهندس وب به نقل از ایسنا، از زمان پایان برنامه آپولو ناسا در سال ۱۹۷۲، انسان ها به ماه سفر نکرده اند، اما برنامه آرتمیس به زودی انسان ها را به سطح ماه باز می گرداند و نخستین فرود انسان ها روی ماه هم اکنون برای سال ۲۰۲۶ برنامه ریزی شده است. فضانوردان آرتمیس آرزوی انجام کارهایی را خواهند داشت که انسان ها قبلا انجام نداده اند، مانند ساختن یک پایگاه قابل سکونت برای امکان بازدید طولانی مدت از ماه و کاوش در قطب جنوبی آنکه دهانه های زیادی دارد.
به نقل از سی ان ان، نوآوران در سرتاسر جهان روی راهکار هایی کار می کنند تا به آنها کمک نماید تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این نوآوران شامل پژوهشگران مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) می شود که درحال توسعه مجموعه ای از اندام های رباتیک پوشیدنی برای مساعدت با فضانوردان بعد از زمین خوردن هستند.
این فناوری که به اصطلاح سوپر لیمبز(SuperLimbs) به مفهوم ابراندام ها نامیده می شود، طراحی شده است تا از کوله پشتی حاوی سیستم پشتیبانی از حیات فضانوردان بیرون بیاید. هنگامی که پوشنده به زمین می افتد، یک جفت اندام اضافی می توانند به بیرون کشیده شوند تا اهرمی برای مساعدت با ایستادن فرد فراهم آورند و انرژی را برای کارهای دیگر حفظ کنند. این فناوری را به صورتی می توان به کوله پشتی کارآگاه گجت و اندام هایی که از آن خارج می شد، تشبیه کرد.
گرانش جزئی ماه حفظ تعادل را دشوار می کند. برمبنای مطالعه ای در دانشگاه میشیگان، ۱۲ فضانوردی که در ماموریت های آپولو در ماه قدم می زدند، ۲۷ بار به زمین خوردند و ۲۱ بار دیگر نیز نزدیک به زمین خوردن بودند.
هنگامی که فضانورد چارلی دوک(Charlie Duke) در سال ۱۹۷۲ درحال انجام آزمایشات بر روی خاک ماه بود بر روی سطح ماه افتاد. او سه بار کوشش کرد تا بلند شود. این مطالعه نشان داد که سقوط زمانی که فضانوردان مانند دوک، درحال جمع آوری نمونه ها یا استفاده از ابزار بودند، رایج تر است و اینها وظایفی هستند که فضانوردان آرتمیس احتمالاً انجام می دهند.
سوپرلیمبز از راه می رسد
سوپرلیمبز حدود یک دهه پیش توسط هری اسادا(Harry Asada)، استاد موسسه فناوری ماساچوست ساخته شد و قبل از این توسط کارگران سازنده هواپیما و کشتی سازی مورد آزمایش قرار گرفته است.
حالا آنها برای فضانوردان سازگار شده اند. اریک بالستروس(Erik Ballesteros)، دانشجوی دکترا در موسسه فناوری ماساچوست، تابستان را در لابراتوار پیشرانش جت ناسا به عنوان قسمتی از کمک هزینه تحصیلی ناسا روی سوپرلیمبز کار کرد.
او می گوید که این سیستم به کمی کار بیشتر نیاز دارد، اما امیدوار است که تا ژانویه جهت استفاده آماده شود.
ممکنست چالش های دیگری نیز وجود داشته باشد. دکتر جاناتان کلارک، استاد بالینی عصب شناسی و پزشکی فضایی در کالج پزشکی بیلور، می گوید که محیط نامناسب فضا، از دما گرفته تا ذرات آلاینده مانند گرد و غبار، تابش الکترومغناطیسی، می تواند تأیید این فناوری جهت استفاده را گران و زمان بر کند.
منبع: مهندس وب
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب