تغییرات در پوشش ابری عامل غیرمنتظره گرمایش جهانی
مهندس وب: گروهی از دانشمندان معتقدند تغییرات در پوشش ابری در افزایش گرمایش جهانی مؤثر بوده است.
به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه اِرث در گزارشی آورده است: افزایش سطح آب دریاها، ذوب شدن یخچال های طبیعی و امواج گرمای اقیانوس ها در سال ۲۰۲۳ میلادی، در حوزه گرم شدن آب وهوا در همه دسته بندی های قابل اندازه گیری، رکوردهایی هشداردهنده بجای گذاشت.
یکی از نگران کننده ترین این رکوردها افزایش میانگین دمای جهانی بود که به حدود ۱.۵ درجه سانتی گراد (۲.۷ درجه فارنهایت) بالاتر از سطح پیش از صنعتی شدن رسید.
دانشمندان در تلاش هستند تا مشخص کنند چه چیزی موجب این افزایش ناگهانی گرمایش جهانی شده است.
آن ها تأثیرات انسانی مانند گازهای گلخانه ای، پدیده اِل نینو و رویدادهای طبیعی مانند فوران های آتشفشانی را درنظر گرفتند. با این وجود، این عوامل یک شکاف گرمایشی توضیح ناپذیر به میزان ۰.۲ درجه سانتی گراد ایجاد می کنند.
نظریه جدید: تغییرات در پوشش ابری
یک گروه از محققان مؤسسه آلفرد وگنر (AWI) در آلمان معتقدند تغییرات در پوشش ابری زمین ممکنست این شکاف گرمایشی را توضیح دهد.
دکتر هِلگه گوسلینگ (Helge Goessling)، سرپرست این گروه پژوهشی می گوید: علاوه بر تأثیر اِل نینو و گرم شدن طولانی مدت مورد انتظار ناشی از گازهای گلخانه ای انسان زاد (تغییرهایی که به دست انسان در طبیعت صورت می گیرد)، درباره ی چندین عامل دیگر قبلاً بحث شده است که احیانا در افزایش میانگین دمای جهانی از سال ۲۰۲۳ میلادی، بطور شگفت آوری دخیل باشند.
گوسلینگ عواملی مانند افزایش فعالیت خورشیدی، بخار آب اضافی ناشی از فوران های آتشفشانی و کاهش ذرات معلق جَو را ذکر کرد؛ اما با توجه به این عوامل، همچنان برای افزایش دمای ۰.۲ درجه سانتی گراد (۰.۳۶ درجه فارنهایت) توضیحی وجود ندارد.
معمای شکاف ۰.۲ درجه
گوسلینگ اشاره کرد: توضیح دلیل شکاف ۰.۲ درجه در سال ۲۰۲۳ میلادی، حالا یکی از سؤالاتی است که برای یافتن پاسخ آن در پژوهش های اقلیمی تلاش می شود.
دانشمندان علم مدل سازی اقلیمی مؤسسه آلفرد وگنر و مرکز اروپایی پیش بینی میان مدت وضع هوا (ECMWF) جهت بررسی بیشتر این موضوع، داده های ماهواره ای ناسا (اداره کل ملی هوانوردی و فضای آمریکا) را تحلیل و بررسی کردند.
آن ها از داده های تحلیل مجدد مرکز اروپایی پیش بینی میان مدت وضع هوا نیز استفاده کردند که داده های رصدی را با مدلهای اقلیمی ترکیب می کند. این داده ها روند هشداردهنده ای را نشان داد: در سال ۲۰۲۳ میلادی کم ترین آلبدوی سیاره ای، حداقل از سال ۱۹۴۰ میلادی تا حالا به ثبت رسیده است.
آلبدو یا سپیدایی، درصد بازتاب نور از سطح یک جسم است. مقادیر این کمیت می تواند از صفر (تاریک مطلق) تا یک (روشن مطلق) تغییر پیدا کند. دمای یک سیاره در عمل تحت تأثیر میزان انعکاس انرژی خورشیدی، موسوم به سپیدایی سیاره و اثرات گازهای گلخانه ای است.
آلبدوی پایین تر به مفهوم بازتاب کمتر نور خورشید است که به افزایش دمای جهانی کمک می کند؛ اما چه چیزی موجب کاهش آلبدو شده است؟
پاسخ این سؤال در پایین آوردن ابرهای کم ارتفاع، خصوصاً در عرض های جغرافیایی متوسط شمالی و مناطق استوایی نهفته است. این روند در اقیانوس اطلس که بطور اتفاقی رکورددار گرمای غیر معمول در سال ۲۰۲۳ میلادی بود، نمود بیشتری داشت.
گوسلینگ اظهار داشت: مشهود است که شرق اقیانوس اطلس شمالی که یکی از محرک های اصلی آخرین جهش دمای متوسط جهانی است، با کاهش چشم گیر ابرها در ارتفاع پایین مشخص می شود.
کاهش پوشش ابری در ارتفاع پایین به مفهوم کاهش آلبدوی زمین و تشدید گرمایش جهانی است.
کاهش پوشش ابری خصوصاً در ارتفاعات پایین، توانایی زمین را برای انعکاس تشعشعات خورشیدی می کاهد و به گرمایشی که قبلاً توسط گازهای گلخانه ای به وجود آمده است، می افزاید.
منبع: webengineers.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب