تصویر جدید تلسکوپ هابل از یک کهکشان مارپیچی دریچه ای به حیات ستاره ای
مهندس وب: تصویر جدید تلسکوپ فضایی هابل، اِن جی سی 1637، یک کهکشان مارپیچی واقع در فاصله 38 میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی اِریدانوس، شواهدی درباب نحوه ایجاد حیات ستاره ای را نمایش می دهد.
به گزارش گروه علمی ایرنا از وبگاه سای تِک دِیلی، این تصویر قسمتی از یک برنامه پژوهشی متمرکز بر مطالعه ایجاد ستاره ها در کهکشان های نزدیک است.
ستارگان در ابرهای گازی سرد و غبارآلود متولد می شوند که بر اثر نیروی گرانش خود فرو می ریزند. همانطور که این ستارگان جوان رشد می کنند، با انتشار نور، تولید بادهای ستاره ای (جریانی از گاز که از بخش بالای جَو ستاره خارج می شوند) و آزادکردن جریان های خروجی قدرتمند، بر محیط اطراف خود تأثیر می گذارند. همه این فرآیندها سرعت شکل گیری نسل های جدید ستارگان و آینده کهکشان را تنظیم می کنند.
شواهدی از تشکیل ستاره در اطراف اِن جی سی ۱۶۳۷ به چشم می خورد. بازوهای مارپیچی این کهکشان با ابرهای صورتی رنگ پر شده است که خیلی از آنها با ستاره های آبی درخشان همراه هستند. رنگ صورتی، ناشی از اتم های هیدروژن است که توسط نور فرابنفش ستارگان جوان و پرجرم برانگیخته شده اند؛ این در تضاد با درخشش رنگ زرد مرکز کهکشان است که خانه مجموعه ای متراکم از ستاره های قدیمی تر و قرمزتر است.
ستارگانی که در محل تولدشان نور و گرما تولید می کنند، زندگی نسبتاً کوتاهی دارند و خیلی از آنها فقط چند میلیون سال بعد از تولد، بصورت اَبَرنواَختر (انهدام انفجاری ستاره) منفجر می شوند. اِن جی سی ۱۶۳۷ در سال ۱۹۹۹ میلادی میزبان یک ابرنواختر به نام اِس اِن ۱۹۹۹ ای اِم (SN ۱۹۹۹ EM) بود که به عنوان درخشان ترین ابرنواختر مشاهده شده در آن سال، ستایش شد.
هنگامی که مرگ یک ستاره عظیم فرا می رسد، انفجار بزرگ و درخشانی (ابرنواختر) رخ می دهد که برای مدتی کوتاه از کل کهکشان اصلی آن فراتر می رود. ابرنواختر علاوه بر این که آخر عمر یک ستاره را نشان می دهد، می تواند با فشرده کردن ابرهای گازی نزدیک، ستاره های جدید تشکیل دهد و چرخه حیات ستاره ای را از نو شروع کند.
منبع: webengineers.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب