درباره پلت فرم هایی كه قدرت سیاسی دارند
به گزارش مهندس وب اینترنت و سكوهای رسانه های اجتماعی، تاثیر بسیار رهایی بخشی بر قدرت عقیده افراد دارند كه تأثیرات مثبتی بر دموكراسی هم داشته است، با این وجود، آزادی فردی كاربران بعنوان بازیگران فعال هسته خیلی از مشكلات فعلی در مورد اطلاعات غلط، گسترش سخنان نفرت پراكنی، قطب بندی، ملی گرایی و سوءاستفاده از اینترنت برای اهداف خصمانه است و قانون گذاری های فعلی در سكوهای رسانه های اجتماعی، بر مهار این قدرت و پاسخگوكردن سكوها در مقابل سخنان خصمانه و نفرت پراكنانه كاربران تمركز دارند.
به گزارش مهندس وب به نقل از ایسنا، اقدامات سیاسی مداوم در اروپا برای تحمیل مسئولیت اجتماعی بیشتر بر سکوهای رسانه های اجتماعی به صورت انتقادی در گزارش مرکز ملی فضای مجازی بررسی شده است. در مورد رویه نظارتی کنونی در مورد برخورد با سکوهای اجتماعی صرفا بعنوان «واسطه» گفتار افراد بحث و دیدگاه جدیدی را برای قانون گذاری دراین زمینه پیشنهاد شده است. به جای اینکه سکوها بعنوان واسطه و تسهیل کننده گفتار دیگران تلقی شوند، سکوهای رسانه های اجتماعی بعنوان بازیگران فعال سیاسی در نظر گرفته شده و برای آنها قدرت نظر قابل توجهی وجود دارد. در این گزارش توضیح داده می شود که چگونه استفاده از دیدگاه قدرت نظر، نکته ای متفاوت و نسبتاً هشداردهنده را بر ابتکارات نظارتی اخیر آشکار می کند.
اگر فیسبوک یک دولت بود چه می شد؟ در این حالت، فیسبوک کشوری بود که بر یک ملت عظیم حکمرانی می کرد. با افزایش پیشبینی شده تعداد کاربران در سال ۲۰۲۰ به ۲.۶ میلیارد کاربر، این شرکت تعداد افراد بیشتری را نسبت به جمعیت تحت کنترل هر دولتی در جهان به یکدیگر متصل می کند. این افراد نه تنها از فیسبوک برای چت، تماشای فیلم یا خواندن اخبار استفاده می نمایند، بلکه همینطور شهروندانی با تمایلات سیاسی، منافع و قدرت رأی دادن هستند. همه آنها از راه یک سکو متحد شده اند، سکویی که اطلاعات بیشتری درباره ترجیحات شخصی رأی دهندگان، تعامل سیاسی و نکات برجسته روانشناختی از کاربرانش نسبت به خیلی از دولت های دیگر جهان می داند.
اگر فیسبوک یک دولت بود، قوانین خویش را داشت (که در واقع هم چنین است). مانند هر ایالت، سیستم عامل ها هم باید شهروندان خویش را سازماندهی کنند، اما قوانین آنها توسط پارلمان های منتخب دموکراتیک تعیین نمی گردد. این قوانین توسط سیستم عامل ها به افرادی که از آنها استفاده می نمایند، به صورت شرایط استفاده، خط مشی های رازداری و دستورالعمل های انجمن عرضه می شود. آزادی قراردادی حق اساسی سکو است و به سبب حق آزادی قرارداد، ما عمدتاً پذیرفته ایم که این قراردادها و قوانین باعث ایجاد قوانین شبه اجبار آور یا سیستمی از مقررات خرد می شود که حتی گاهی می تواند قوانین ملی را حداقل روی همان سکو نقض کند.
فیسبوک، هنوز یک دولت نیست. علاوه بر این، بحث سیاسی فعلی پیرامون تنظیم سکوهای رسانه های اجتماعی در اروپا، و البته در ایالات متحده، همچنان از دیدگاه نظارت بر مجموعه ای از بازیگران تجاری که الگوی تجاری آنها برای پیوند و تسهیل نظردهی کاربران میلیاردی آنهاست، دیده می شود.
در این گزارش دیدگاه دیگری عرضه می شود. به جای اینکه سیستم عامل ها را بعنوان واسطه و تسهیل کننده نظردهی دیگران تلقی نماییم، سکوی رسانه های اجتماعی را بعنوان بازیگران سیاسی موثر و دارای قدرت نظر قابل توجه می دانیم، که در بخش سه تعریف شده است. در قانون و سیاست رسانه، ما به صورت سنتی سال ها چنین دیدگاهی داشتیم که نظرات و افکار را توسط رسانه ها کنترل نماییم. این بدان دلیل است که ما می دانیم قدرت افکار در رسانه ها خیلی راحت می توانند به قدرت سیاسی تبدیل شوند. وقتی از دریچه قدرت نظر مشاهده می شود، بعضی از ابتکارات اخیر اروپا در مورد حاکمیت سکو به شکل دیدگاهی جدید و نسبتاً اخطار دهنده ظاهر می شود.
رویکرد کنونی اروپا به حاکمیت سکوهای نرم افزاری
قانون گذاری برای سکوهای نرم افزاری موضوعی است که در دستور کار سیاسی اروپا قرار دارد. کمیسیون جدید اروپا تجدید نظر در قالب قانونگذاری سکوها را اعلام نموده است (که تا امروز بعنوان بخشنامه تجارت الکترونیکی شناخته می شود) که باید منجر به پاسخگویی بیشتر سکوها برای محتوای به اشتراک گذاشته شده توسط کاربران آنها می شود (کمیسیون اروپا ۲۰۲۰، فون در لاین ۲۰۱۹). اتحادیه اروپا قبلاً سه بخشنامه را اتخاذ نموده است که هر کدام به روش خود مسئولیت سکوها را نسبت به نحوه سازماندهی و توزیع محتوا می افزایند.
بسته خدمات قانون دیجیتال باید قوانین قبلی را تایید کند تا از بازارهایی که در آن سکوهای بسیار بزرگ فعالیت می نمایند و تأثیرات قابل توجهی روی شبکه دارند، حمایت کرده و مطمئن باشند که این بازارها منصفانه باقی مانده و سکوهای و مشاغل جدیدالورود می توانند به صورت منصفانه رقابت کنند.
مقایسه عمیق تر رویکردهای مختلف ملی کشورهای اروپایی بسیار فراتر از محدوده این مطالعه خواهد بود. برای هدف این مطالعه، مهم می باشد که یک مشاهده اصلی انجام دهیم: محور اصلی بیشتر این رویکردهای ملی و بین المللی، اگر نه همه، بر محور تحمیل تعهدات و مسئولیت پذیری اضافی بر سکوها هستند. همه این ابتکارات به دنبال گسترش برخی کنترل های تنظیم کننده های ملی و جامعه روی سکوهای رسانه های اجتماعی است. علاوه بر این، بدون استثنا، همه این ابتکارات نقش سکوهای رسانه های اجتماعی را بعنوان حاکمان بخش اعظم نظراتی که به صورت آنلاین پخش می شود رسمیت می بخشند.
چرا رویکرد کنونی نتیجه معکوسی برای دموکراسی داشته و خطرناک است
به منظور درک اینکه چرا رویکرد کنونی اروپا در قانون گذاری سکوها امکان دارد به صورت بالقوه معکوس یا حتی برای دموکراسی خطرناک باشد، مفهوم «قدرت نظردهی» مهرفی می شود. قدرت نظر را می توان بعنوان توانایی رسانه برای تأثیرگذاری بر روند شکل گیری افکار عمومی و فردی تعریف کرد. در اصل توسط دادگاه قانون اساسی آلمان فدرال، قدرت نظر بعنوان یک مفهوم، با مفهوم تکثرگرایی گره خورده است و این ایده را بیان می کند که عدم تعادل در توانایی تأثیرگذاری روی روند شکل گیری افکار عمومی می تواند خطری برای یک فضای رسانه ای متکثر و در نهایت دموکراسی باشد.
همانطور که دادگاه حقوق بشر اروپا بیان کرد: «هیچ دموکراسی بدون کثرت گرایی وجود نخواهد داشت.» مفهوم قدرت نظر، صراحتا تعامل پویا بین رسانه ها، مخاطبان آن و بازیگران سیاسی را تأیید می کند. در مقایسه با مفهوم «قدرت ارتباطی»، که شاید در سطح بین المللی بسیار رایج تر باشد، می توان ادعا کرد که مفهوم قدرت نظر دارای یک مرتبه هنجاری اضافی است. قدرت ارتباطی، به معنای ترکیب شبکه، قدرت شبکه ای و شبکه سازی که توسط کاستلز معرفی شده است، در توصیف روش های مختلفی که رسانه ها می توانند بر روند شکل گیری نظر (از طریق کانال دهی به اخبار، تنظیم خبرهای روز و کنترل روی منابع ارتباطی ضروری) اعمال قدرت کنند، مفید می باشد.
علاوه بر این، این اصطلاح همینطور می تواند بر روابط قدرت سیاسی دلالت داشته باشد. اما آنچه مفهوم قدرت نظر را توصیف می کند، این است که به سبب ارتباط نزدیک آن با مفاهیم کثرت گرایی و دموکراسی، می تواند به ما کمک نماید تا نقش رسانه ها را بعنوان یک بازیگر فعال سیاسی در روند شکل گیری نظر بهتر درک نماییم. قدرت نظر صرفا به مفهوم قدرت تأثیرگذاری بر فرایندهای سیاسی نیست (مانند شکل گیری اراده دموکراتیک). بلکه خود، یک قدرت سیاسی است.
رسانه های سنتی همیشه دارای قدرت نظر بودند و همیشه بعنوان یکی از پایه های اساسی در رشد دموکراسی بودند. بنا بر این همیشه رسانه با سیاست گره خورده است و بدون ارتباطات و روابط عمومی دموکراسی وجود نخواهد داشت. با این وجود همیشه قدرت های سیاسی هستند که رسانه ها را در دست دارند و بر شکل گیری نظر در افکار عمومی اثرگذارند. در مقابل، سکوهای رسانه های اجتماعی تابحال به ندرت از منظر قدرت نظر مورد بحث قرار گرفته اند. رسانه های اجتماعی به معنای سنتی رسانه نیستند و به همین ترتیب هنوز هم تحت رویکرد پاسخگویی محدود قانون تجارت الکترونیکی قرار دارند.
ابتکارات اخیر در فرانسه، انگلستان و بروکسل همگی همچنان تاکید می کنند که سکوها سخنران نیستند، بلکه کاربران آنها هستند. با این وجود، آیا قدرت نظر به یک سخنران فعال نیاز دارد؟ محقق رسانه ای، مارتین مور، به این پرسش پاسخ منفی می دهد و در مورد قدرت نظر عظیمی که در سکوهای رسانه های اجتماعی وجود دارد اخطار می دهد: سکوها از قدرت خود برای هدایت توجه افکار عمومی برای ارتقا دیدگاه های مورد نظرشان استفاده می نمایند و خدماتی که سکوهای رسانه های اجتماعی عرضه می دهند، اطلاعات بزرگتری را فراتر از سکوهای معمولی از کاربران دریافت می کنند. و این می تواند به آنها یک قدرت سیاسی بدهد که قابل مقایسه با قدرت یک رسانه سنتی است. به هر حال، این هم درست است که رسانه های اجتماعی به همان روشی که رسانه های سنتی عمل می کنند، قدرت نظر را اعمال نمی کنند و در نتیجه مفهوم قدرت نظر هم خود احتیاج به بازبینی دارد.
سکوها معمولاً قدرت خویش را در مقابل دریافت بیشترین پیشنهاد، چه تبلیغات و چه دولت ها و یا احزاب سیاسی، می فروشند که این امر به سبب ارتباط سکوها با مشتریان و اعتماد شهروندان و یا رای دهندگان به زیرساخت سکوها به دست آمده است. این شرایط هنگامی که این سکوها از این قدرت برای تبدیل کاربرانشان به رای دهنده استفاده می نمایند، نگران کننده تر هم می شود. مانند تلاش گوگل برای ترغیب کاربرانش در مقابل قانون جدید کپی رایت یا پشتیبانی از قانون گذاری برای برابری ازدواج اقلیت ها یا تلاش اوبر و Airbnb برای ترغیب کاربرانش برای اعتراض ضد قانون گذاری های دولتی در این سکوها.
به صورت کلی این سکوها ساختار و توازن قدیمی بازار رسانه را به هم زده و ازاین رو به صورت مستقیم و همیشگی بر حوزه تکثرگرایی در جامعه اثرگذار خواهند بود. همانطور که زاکربرگ در نامه خود در مورد جاه طلبی های جهانی فیسبوک در سال ۲۰۱۷ نوشت: «در مبارزات انتخاباتی اخیر در سرتاسر جهان، از هند و اندونزی تا سراسر اروپا گرفته تا ایالات متحده، شاهد آن هستیم که کاندیدایی که بیشترین فالوئرها را در فیسبوک دارد و بیشترین تعامل را با آنها داشته است معمولاً پیروز انتخابات می شود. همانطور که تلویزیون در دهه ۱۹۶۰ رسانه اصلی ارتباطات مدنی شد، رسانه های اجتماعی هم در قرن بیست و یکم در حال تبدیل شدن به این رسانه هستند.»
از آنجائیکه ارتباطات، رکن اصلی حیات یک دموکراسی است، این وابستگی در نهایت به دولت ها هم تسری می یابد، که به صورت فزاینده ای برای ارتباط با حوزه انتخابیه خود به این سکوها اعتماد می کنند. برای مثال، اگر شهروندان هلندی مایل به برقراری ارتباط با دولت خود باشند، فیسبوک، توییتر، واتس اپ و اینستاگرام از شیوه های ارتباطی سنتی برتر هستند. هم اکنون موارد کمی وجود دارد که بتواند از پلت فرم های پیشرو رسانه های اجتماعی جهت استفاده و کانال سازی این قدرت مدنی برای اهداف مورد نظر خود جلوگیری کند، دقیقاً مانند یک دولت با این تفاوت که دولت ها تحت نظارت دموکراتیک قرار دارند.
ارزیابی ابتکارات فعلی در حوزه قانونگذاری سکوهای نرم افزاری از منظر قدرت نظر
اقدامات نظارتی بر کنترل قدرت ارتباط کاربران متمرکز هستند. کاری که اینترنت و بخصوص سیستم عامل های رسانه های اجتماعی تابحال انجام داده اند، این است که مخاطبان، و فرد به فرد بینندگان را آزاد کرده و قدرت کاملاً جدیدی برای شکل دادن به زندگی عمومی و تصمیم گیری سیاسی در اختیار آنها قرار می دهد.
اعلامیه جان پری بارلو برای استقلال فضای مجازی (بارلو ۱۹۹۶) حالا مشهور است: «دولت های جهان صنعتی، شما غول های گوشتی و فولادی خسته، من از فضای مجازی، خانه جدید ذهن با شما سخن می گویم. به نمایندگی از آینده، از شما بعنوان گذشته می خواهم که ما را تنها بگذارید. اینجا برایتان خوش آمدگویی نداریم. شما در جایی که ما جمع می شویم هیچ حاکمیتی ندارید.» او اعلامیه اش را این گونه آخر می دهد: «ما تمدن ذهن را در فضای مجازی ایجاد خواهیم کرد. باشد که انسانی تر و عادلانه تر از جهانی باشد که دولت های شما قبلاً ساخته اند.»
اینترنت و سکوهای رسانه های اجتماعی، تاثیر بسیار رهایی بخشی بر قدرت عقیده افراد دارند. این امر تأثیرات مثبت بسیاری بر دموکراسی هم داشته است (بارلو ۱۹۹۶). با این وجود، همانطور که مثلاً در گزارش دولت فرانسه هم اذعان شده است، آزادی فردی کاربران بعنوان بازیگران فعال هسته خیلی از مشکلات فعلی در مورد اطلاعات غلط، گسترش سخنان نفرت پراکنی، قطب بندی، ملی گرایی و سوءاستفاده از اینترنت برای اهداف خصمانه است. تمرکز قانون گذاری های فعلی در سکوهای رسانه های اجتماعی، مهار این قدرت و پاسخگوکردن سکوها در مقابل سخنان خصمانه و نفرت پراکنانه کاربران است. با این روش فعلی، سکوها بعنوان حاکمان اصلی ارتباطات آنلاین تثبیت شده و به معنای واقعی کلمه حاکمیت سکوها را به وجود می آورد.
جولی کوهن در کتاب جدید خود به طرز قابل ملاحظه ای به ما یادآوری می کند که خطر تبدیل شدن سکوها به حاکمان خصوصی دنیای دیجیتال چقدر واقعی است و بنظر می رسد دولت های سراسر جهان به صورت فزاینده ای این حاکمیت و قدرت تصمیم گیری بر قلمرو دیجیتال را پذیرفته اند. و روابطشان به صورت فزاینده ای به سمت سیستم «روابط همکاری» بین سکوها و دولت ها سوق پیدا می کند، بحران کووید ۱۹ نشان میدهد که این وابستگی، نه تنها وابستگی رسانه ها و احزاب سیاسی بلکه دولت ها، در تکیه بر سکوها برای مدیریت یک بحران ملی چقدر عمیق شده است.
ابتکارات پیشنهادی اروپایی ها برای قانونگذاری در سکوها صرفا این روند حاکمیت سکوها را تسریع می کند. هیچ یک از استراتژی های ملی به دنبال ایجاد یک همتا برای سکوهای قدرتمند نیستند. در پیشنهاد فرانسه برای قانون گذاری در این عرصه، پیشنهادی برای تبلیغ محتوا از منابع قابل اعتماد، مانند آژانس های مطبوعاتی و خدمات ارتباط سمعی و بصری وجود دارد. سکوهای رسانه های اجتماعی، بدون شک می تواند قدرت نظر این رسانه های رسمی را بیشتر کند. پیشنهادات فرانسوی ها و انگلیسی ها به اهمیت باردیگر به حرکت درآوردن رسانه های سنتی اشاره دارد.
بنظر می رسد اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آن به صورت کلی پذیرفته اند که اینترنت حالا توسط سکوهای خاصی اداره می شود و خیلی از پیشنهادات سیاستگذاری فعلی روی میز، صرفا همان تلاشهای بی نتیجه دولت های ملی یا منطقه ای برای حفظ توهم کنترل آن است.
قوانینی که برای مثال سکوها را ملزم کند در مورد نحوه استفاده از قدرت نظر در سکوهای رسانه های اجتماعی شفافیت بیشتری داشته باشند، خواه این قدرت تصمیم گیری برای نشان دادن پیام سیاسی باشد یا قدرت تصمیم گیری روی اینکه الگوریتم های آنها برای کدام ارزش های عمومی یا اهداف اجتماعی باید بهینه شود، در بین قوانین پیشنهادی خالی است. سکوها هم به جای حرکت در این سمت در حال بازتعریف استراتژی ها و ارزش هایی هستند که ظاهراً جهان ما را به مکانی بهتر تبدیل می کند: از تعیین روزنامه نگاری با کیفیت، تا حفظ صلح، رسیدگی به تغییرات آب و هوایی، تسریع در پیشرفت علم و درمان بیماریها و رفع فقر.
هم اکنون در اروپا، هیچ پیشنهادی برای تعیین محدودیت جهت استفاده سکوها از هوش مصنوعی، و الگوریتم ها و داده هایی که برای ترغیب و سوءاستفاده از این قدرت برای اهداف سیاسی شان جمع آوری می کنند، روی میز نیست. هیچ توجهی به روند روبه رشد فیسبوک و یوتیوب در تبدیلشان به نقش ویرایشگران محتوا با بهره گیری از پول درآوردن از محتوای تولیدی صاحبان محتوا و انعقاد معاملات با دارندگان حقوق محتوا نمی گردد.
همینطور بحث های سیاسی مفیدی در مورد چگونگی وابستگی روز افزون رسانه های سنتی و در واقع وابستگی جامعه، به سکوها و ایجاد شرایطی برابر و قدرتمند برای کسانی که به دنبال استقلال افراد در سکوها و مراقبت و نظارت بر سوءاستفاده سکوها از اطلاعات برای کسب قدرت سیاسی، خواه توسط سیاستمداران، دولت ها یا شرکتهای قدرتمند اینترنتی می شود، وجود ندارد.
نتیجه گیری و برخی تأملات در مورد راه پیش رو
همانطور که یک مرتبه محقق حقوق اساسی ادوین بیکر اظهار داشت: «پراکندگی قدرت رسانه ای، مانند پراکندگی قدرت رأی دادن، به آسانی یک خصوصیت برابری خواهی در یک سیستم مدعی دموکراسی است» رسانه ها بعنوان ناظر بر قدرت های حاکم و دارای قدرت قابل توجهی در تأثیرگذاری بر شکل گیری افکار عمومی و فردی، یک بازیگر قدرتمند در یک دموکراسی هستند. بنا بر این است که یک سنت طولانی در قانون و سیاست های رسانه ای وجود دارد که قدرت نظر را پراکنده می کند، هدف آن ایجاد تنوع رسانه های مستقل و جلوگیری از تسلط چند منبع است.
در مقابل، حاکمیت رسانه های اجتماعی بعنوان «غیررسانه» همچنان از منطق تحول تجارت الکترونیکی پیروی می کند، که مستلزم حکمرانی بر تسهیل کنندگان قدرت تفکر کاربران (و رسانه های فعال در سکو) است. اگر به این مساله از دیدگاه قدرت نظر بالقوه عظیم رسانه های اجتماعی مشاهده شود، روشن خواهد شد که قرار دادن بعضی از سکوهای رسانه های اجتماعی بعنوان کانون اصلی حاکمیت ارتباطات آنلاین و تعیین کنندگان استانداردهای ارزش عمومی، نه تنها پاسخگویی عمومی آنها را بیشتر می کند بلکه قدرت آنها را در روند شکل گیری عقاید دموکراتیک تقویت می کند.
تا به امروز، بحث در مورد چگونگی کاهش وابستگی و مهار قدرت سکوها (انحصار) در قلمرو قانون رقابت بحث شده است. در استراتژی شکل دادن به آینده دیجیتال اروپا، کمیسیون اروپا تجدید نظر در قانون رقابت را برای ایجاد اطمینان از شرایط عادلانه برای سایر سکوها در بازارهایی که با سکوهای قدرتمند هدایت می شوند، اعلام نمود (کمیسیون اروپا ۲۰۲۰). با این وجود با درسی که می توان از تاریخ طولانی قانون و سیاست رسانه آموخت، قانون رقابت فقط برای رفتار و هدایت قدرت نظر تا حد محدود طراحی شده و مناسب می باشد.
ابزار اصلی برای مقابله با قدرت نظر در رسانه ها، قانون تمرکز رسانه ها است. تاکنون، حداقل در اروپا، ابتکارات سیاسی کمی وجود داشته است (به ویژه در آلمان و انگلستان) که هدف آنها مناسب سازی قانون تمرکز رسانه ها برای سازگارسازی حقیقت رسانه های دیجیتال با سکوهای آنلاین است. ناپولی پیشنهاد کرده است که در ایالات متحده «معیار منافع عمومی» احیا شود و مورد پذیرش مجدد قرار گیرد. با این وجود، این تلاش ها فراتر از شناسایی «کمبود معیارهای کافی» بعنوان یک مانع اصلی نرفته است.
وقت آن رسیده است که محققان و سیاست گذاران دراین زمینه بر چگونگی بازگرداندن پراکندگی بیشتر قدرت نظر کار کنند. قانون تمرکز رسانه ها برای قلمرو دیجیتال بعید است که بتوانند از معیارهای قانونی محدودیت دسترسی مخاطبان و مالکیت معنوی، که ابزار سنتی قانون تمرکز رسانه ها است، استفاده کنند. قانون تمرکز رسانه های دیجیتال و تمرکز سیاست ها احتمالاً باید به سمت ایجاد قدرت مقابله، اشاعه و کنترل الگوریتم های اختصاصی و غیرشفاف، بعنوان شکل کاملاً جدیدی از شفافیت، قانونگذاری در تبلیغات سیاسی آنلاین و تفکیک زیرساخت های اجتماعی توزیع محتوا تغییر جهت دهند.
منبع قدرت سیاسی سکوها توانایی آنها در به کارگیری قدرت نظر، شامل کاربران یا سیاستمداران حاضر در آن سکو یا توانایی آنها برای تأثیرگذاری بر گفتمان عمومی برای اهداف خاص خود است. بدون تضمین های کافی، کلیه تعهدات در مورد بی طرفی، انصاف و عدم دستکاری بی مفهوم است. احتمال بسیار زیاد سوءاستفاده از این قدرت عظیم برای اهداف سیاسی به خودی خود تهدیدی برای هرگونه دموکراسی عملی است.
پراکنده کردن تمرکز قدرت نظر و ایجاد قدرت های جدید و رقابت ساز در این عرصه به منظور جلوگیری از تبدیل شدن سکوهای رسانه های اجتماعی به شبه دولت های آنلاین ضروری می باشد. همینطور باید اطمینان حاصل کرد که هر یک از آن سکوهای جدید هم همچنان یکی از بسترهای پرشماری هستند که به ما امکان می دهند در بحث های عمومی شرکت نماییم.
منبع: webengineers.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب